Kształtowanie terenu

KSZTAŁTOWANIE POWIERZCHNI TERENU

Zazwyczaj dąży się do zachowania istniejącego ukształtowania terenu . nie zawsze jest to możliwe, a wtedy pojawia się problem dostosowania powierzchni naszej działki do projektu. Zachowanie koncepcji jest tym trudniejsze im bogatsza rzeźba terenu czy program powstającego obiektu. Zmiany wprowadza się przez obniżenie lub podwyższenie terenu czyli poprzez wykopy lub nasypy. Prace te nazywa się robotami ziemnymi.

Zmiany ukształtowania terenu powinny prowadzić do wzbogacenia przestrzenno-plastycznego obiektu.. w wyniku nasypów można uzyskać wzniesienia o charakterze dominant, punkty i tarasy widokowe, murki, skarpy, zjazdy saneczkowe i narciarskie, itd. Wykopy zaś prowadzi się w celu utworzenia zbiorników wodnych, wgłębników, piwniczek. Ważne jest, aby nie tworzyć elementów obcych na danym terenie (np. usypywać wysokie skalniaki w kształcie kopców na terenach równinnych).

Należy pamiętać o ekonomicznym zarządzaniu ziemią z wykopów. Najkorzystniejsza jest sytuacja, gdy ziemia z wykopów zostaje przeniesiona w inne miejsce na tej samej działce. Ważną role pełnią tutaj projektanci, którzy powinni tak zaplanować rzeźbę terenu, aby konieczne nie było ani dowożenie, ani wywożenie ziemi z terenu inwestycji. Pozwoli to obniżyć znacznie koszty budowy. Krótko ujmując, należy zbilansować wykopy i nasypy.

Roboty ziemne, zwłaszcza wykopy , często mogą być utrudnione. Wiąże się to z obecnością uzbrojenia terenu. Bacznie należy uważać na wszelkiego rodzaju przewody. Trzeba także uważać na drzewa, aby nie naruszyć systemu korzeniowego, nie uszkodzić kory i nie przysypać drzew.

Obniżenie poziomu terenu często jest niemożliwe ze względu na obecność uzbrojenia terenu, występowanie skały macierzystej trudnej do odspojenia, pokładów piasku czy z powodu niskiego poziomu wód gruntowych.

Prace związane z kształtowaniem powierzchni zawsze wykonuje się n podstawie projektu i specjalnie opracowanej dokumentacji. Składa się ona z:

- projektu techniczno–roboczego ukształtowania terenu, przedstawiającego za pomocą warstwic, rzędnych wysokości lub innych oznaczeń istniejący teren i ukształtowanie projektowane

- wyliczenia objętości mas ziemnych pochodzących z wykopów

- wyliczenia wymaganych objętości potrzebnych do utworzenia nasypów

- wskazania kierunków przemieszczania mas ziemi

- inne dane

WŁAŚCIWOŚCI FIZYCZNE I MECHANICZNE GRUNTÓW

Chcąc w odpowiedni sposób projektować, obliczać i wykonywać prace związane z kształtowaniem powierzchni terenu i roboty ziemne konieczna jest znajomość właściwości gruntów.

WŁAŚCIWOŚCI FIZYCZNE

Zalicza się do nich: gęstość pozorną, uziarnienie, porowatość i wilgotność.

Gęstość pozorna

Ma znaczenie w projektowaniu wydobywania i przewożenia gruntu.

Uziarnienie

Jest to stopień rozdrobnienia gruntu wyrażony procentową zawartością różnych frakcji, czyli grup ziaren o ustalonych rozmiarach. Od uziarnienia w dużym stopniu zależą właściwości fizyczne i mechaniczne gruntu.

Porowatość

Określa się ją stosunkiem objętości porów do objętości całkowitej gruntu. Stopień porowatości zależy od kształtu ziaren i zagęszczenia. Stan porowatości wiąże się ze spulchnianiem, które powstaje przy odspajaniu gruntów. Rozróżniamy spulchnianie początkowe i trwałe

Wilgotność

Określa się ją stosunkiem wody w gruncie do masy gruntu suchego. Stosunek objętości wody w gruncie do objętości porów nazywa się stopniem wilgotności. Od niego zależy stan i właściwości mechaniczne gruntu.

WŁAŚCIWOŚCI MECHANICZNE

Do właściwości mechanicznych zalicza się nośność, tarcie wewnętrzne i spójność.

Nośność

Jest to zdolność gruntu do przenoszenia obciążeń. Jest to maksymalne obciążenie , jakie nie powoduje jeszcze szkodliwych odkształceń gruntu. Często nazywana jest wytrzymałością na obciążenie. .

Tarcie wewnętrzne

Występuje wskutek oporu ziaren względem siebie. Wartość tego oporu zależy od kształtu ziaren i stopnia ich zagęszczenia.

Spójność

Występuje tylko w gruntach spoistych czyli w glinach i iłach w wyniku działania przyciągających sił cząsteczkowych i włoskowatości oraz wiążącego działania roztworów koloidalnych maleje ona wraz ze wzrostem wilgotności.

Tarcie wewnętrzne i spójność decydują o wytrzymałości gruntu na ścinanie. Jeśli masa gruntu na krawędzi wykopu przewyższy wartość sił tarcia wewnętrznego i spójności to następuje osuniecie się górnej części ściany po określonej płaszczyźnie. Osuniętą część gruntu nazywa się klinem odłamu, a płaszczyznę, po której nastąpiło osunięcie płaszczyzną odłamu. Kat nachylenia płaszczyzny do odłamu zwany jest kątem odłamu. Jest on różny i zależy od gruntu, stopnia jego naturalności i stopnia wilgotności.

Dzięki informacjom uzyskanym z powyższych danych można określić stopień kąta nasypu lub skarpy oraz jaką ziemię powinniśmy nawieźć, jakich maszyn użyć i jakich gruntów należy użyć, aby uzyskać najbardziej dla nas optymalny.

KLASYFIKACJA GRUNTÓW

W stanie naturalnym grunty wykazują pewną spoistość zależną od uziarnienia, wilgotności i zawartości próchnicy. Do rozluźnienia czyli odspojenia gruntów są potrzebne różne siły. Na podstawie siły włożonej w odspojenie określono siedem kategorii, z czego tylko cztery uwzględniane są w urządzaniu terenów zieleni.

OBLICZANIE OBJĘTOŚCI WYKOPÓW I NASYPÓW

W celu właściwej organizacji robót, dobrania właściwego sprzętu i środka transportu należy dokładnie określić objętości wykopów i nasypów. Potrzebne jest to także do ustalenia kosztów i harmonogramu prac.

Obliczeń dokonuje się na podstawie wyraźnych podkładów geodezyjnych, w których projektowane wysokości terenu są oznaczane za pomocą rzędnych lub warstwic. Objętości wykopów i nasypów oblicza się oddzielnie po wyznaczeniu na planie położenia linii zasięgu wykopów i nasypów, które określają wielkość powierzchni objętej robotami ziemnymi oraz linii rozgraniczającej powierzchnie wykopów i nasypów. Linia ta zwana jest linią zerową. Powstaje ona z przecięcia się powierzchni projektowanego wykopu i nasypu z powierzchnią istniejącą.

Istnieją różne metody obliczania objętości wykopów i nasypów:

- metoda przekrojów

- metoda siatki kwadratów

- metoda warstwicowa

METODA PRZEKROJÓW

Obliczanie objętości mas ziemi jest możliwe, kiedy dysponujemy projektem budowlanym z wykreślonymi poziomicami istniejącymi i projektowanymi. Na planie w charakterystycznych miejscach robót ziemnych wykonuje się w różnych odstępach przekroje pionowe. Miejsca przekrojów musza być do siebie równoległe. Do ich wykreślenia stosuje się zwykle skalę podwójną, np. skalę wysokości 1:10 i długości 1:100. Po wykreśleniu przekroju oblicza się powierzchnie przekroju wykopów i nasypów. Należy unikać takiego usytuowania dwóch sąsiednich przekrojów, że na jednym z nich są same wykopy, a na drugim same nasypy.

W celu obliczenia obliczenie objętości oblicza się średnią z sumy powierzchni przekroju wykopów i nasypów na sąsiadujących (przeciwległych) przekrojach, a następnie mnoży przez odległość przekrojów według wzorów:

V_w = (W₁+W₂) × a / 2

V_n = (N₁+N₂) × a / 2

Gdzie:

W – powierzchnia przekroju wykopu, w m²

N- - powierzchnia przekroju nasypu, w m²

a – odległość przekrojów, w m

Po zsumowaniu objętości mas występujących między kolejnymi przekrojami otrzymuje się objętość całkowitą wykopów i nasypów.

Przekroje wykreśla się przyjmując za ich podstawę poziom porównawczy, od którego odmierza się w określonej skali różnice rzędnych istniejących i projektowanych. Poziom porównawczy jest płaszczyzną znajdującą się poniżej najniższego punktu terenu lub najniższego punktu projektowanego wykopu. Dla ułatwienia powinien mieć rzędną o pełnej liczbie metrów. Na wykreślonym przekroju, ukazującym linię powierzchni istniejącej i projektowanej, czyli niweletę, wpisuje się rzędną poziomu porównawczego, rzędne istniejące i projektowane.

Powierzchnię przekrojów można liczyć na trzy sposoby:

- przez obliczanie powierzchni powstałych figur geometrycznych

- przez sumowanie długości pasków określonej szerokości za pomocą przenośnika

- za pomocą planimetru

Najwygodniejszy jest drugi sposób.

METODA SIATKI KWADRATÓW

Do obliczania mas ziemnych tą metodą potrzebny jest plan sytuacyjno-wysokościowy, wykonany metodą siatki kwadratów. Boki kwadratów mogą mieć długość 10 – 40 m. projektowane rzędne wyznacza się przez interpolację. Rzędne istniejące i projektowane, określające wysokość nasypów i głębokość wykopów, wpisuje się na wierzchołkach kwadratów. Obok wierzchołka wpisuje się znak ,,+” jeśli jest to wykop lub znak ,,-’’ , gdy jest to nasyp.

Obliczanie objętości wykonuje się osobno dla każdego kwadratu, dla całości lub części jego pola w ten sposób, że średnią różnicę rzędnych, występujących w wierzchołkach danego kwadratu, mnoży się przez powierzchnię pola.

Przebieg linii zerowej może być taki, że na planie wystąpią pełne kwadraty podzielone na dwa trapezy , dwa trójkąty lub kwadraty podzielone na pięcioboki i trójkąty.

Objętość mas ziemnych oblicza się w wymienionych przypadkach według wzorów:

V₁ = [ ( h₁ + h₂ + h₃ + h₄) / 4] × a²

V₂ = [ ( h₁ + h₂) / 4

V_2a =

V₃ =

V_3a =

Gdzie;

V – objętość w m³

h – wysokość w m

a – długość boku figury geometrycznej w m

wyniki obliczeń podaje się w tabeli wg. wzoru.

Nr kwadratu	Różnica rzędnych wierzchołków m	Średnia różnica rzędnych m	Powierzchnia figury m²	Objętość mas m³			Bilans
				W	N

Obliczone objętości wpisuje się dodatkowo na powierzchni określonych pól na planie, a w celu ułatwienia zaznacza się także kierunek transportu mas ziemnych.

Metoda ta jest stosowana w przypadku zróżnicowanej rzeźby terenu, zarówno istniejącej, jak i projektowanej.

METODA WARSTWIC

Korzystając z tej metody należy posłużyć się planem warstwicowym z układem istniejącym i projektowanym. Jedną z dwóch podstaw każdej obliczanej bryły wyznacza na planie położenie warstwicy istniejącej i projektowanej. Płaszczyzna taka znajduje się w poziomie każdej warstwicy na terenie objętym robotami ziemnymi. Objętość brył znajdujących się pomiędzy kolejnymi płaszczyznami w poziomie warstwic oblicza się wg. wzoru:

V = [ ( P₁ + P₂) / 2] × k

Gdzie:

P₁ i P₂ – powierzchnie płaszczyzn na poziomie sąsiednich warstwic w m

k – odległość warstwic w m

Całkowitą objętość mas ziemi oblicza się mnożąc sumę powierzchni przez skok warstwic.

Do obliczenia powierzchni pól wyznaczonych przez warstwice można stosować sposoby wymienione przy metodzie przekrojów. Miejsca zetknięcia się linii warstwic projektowanych z istniejącymi wyznaczają punkty zerowe, a linia łącząca te punkty tworzy granicę terenu robót ziemnych.

PRZYGOTOWANIE TERENU DO PROWADZENIA ROBÓT ZIEMNYCH

Tereny zieleni sytuuje się na obszarach, którego czasu ich przekazania mogą być w różny sposób użytkowane. Rzadko zdarza się, że teren naszej budowy jest naturalny lub porolniczy, co daje nam duże możliwości i szybkość działania. W tych przypadkach wystarczy odchwaszczanie. Dość często mamy problem z terenem który jest zanieczyszczony lub zaśmiecony, gdyż dawniej przeznaczony był na składowiska, magazyny czy wysypiska. Teren w takich przypadkach należy dobrze oczyścić.

Należy pamiętać o tym, że teren pod nasypy nie może być luźny. Długotrwałe osiadanie gruntu może spowodować szkody, pękanie budynków, niszczenie elementów małej architektury ogrodowej.

Wykonywanie wykopów może być utrudnione, gdy mamy do czynienia z niskimi skałami lub byłymi składowiskami czy gruzowiskami.

Podczas przystąpienia do prac z przemieszczaniem mas ziemnych pamiętać należy o roślinach. Konieczne jest ich zabezpieczenie przed ciężkim sprzętem za pomocą pierścieni z mat słomianych i desek. Zwisające gałęzie powinny być w miarę możliwości podniesione i podwiązane lub podparte. Ważne jest, żeby w glebie nie znajdowały się materiały i odpady, które będą przeszkadzały w swobodnym wzroście roślin.

Pod nasypani o płaskich powierzchniach nie powinno się pozostawiać nadmiernie ubitych powierzchni gruntu, gdyż w tych miejscach może dochodzić do długotrwałego utrzymywania się wód opadowych, co z kolei niekorzystnie wpływa na kondycję roślin.

W miejscach prowadzenia wykopów konieczne jest usunięcie zanieczyszczeń, starych fundamentów, fragmentów pni, korzeni, słupów, aby nie utrudniać pracy i przejazdu maszyn

Starannie należy oznakować infrastrukturę, aby nie uległa uszkodzeniu, przerwaniu, ani nie stanowiła zagrożenia dla życia.

ZABEZPIECZENIE URODZAJNEJ WARSTWY GLEBY

Powierzchniowa warstwa gleby, wykształcona w naturalnym procesie glebotwórczym, zwana jest warstwą akumulacyjną lub urodzajną. Jej wartość dla roślin zależy od jej grubości, ilości materiału organicznego i żyzności. Nie da się jej odtworzyć w sposób sztuczny, dlatego trzeba ją chronić i zabezpieczać w odpowiedni sposób. Grubość warstwy waha się w granicach 10 – 30 cm lub więcej, jak w przypadku gleb torfowych.

Zabezpieczenie polega na ochronie przed zanieczyszczeniami, ziemią pochodzącą z głębszych warstw lub nadmiernym ubiciem. Po zdjęciu warstwy urodzajnej składa się ją w pryzmach o maksymalnej wysokości 1,5 m i szerokości nie większej niż2 – 4 m. Górna powierzchnia pryzmy powinna być lekko wklęsła. Długotrwałe przetrzymywanie powoduje gnicie, obniżające wartość warstwy urodzajnej. Powinno się ją także chronić przed zachwaszczeniem. Należy unikać usypywania pryzm obok przejazdów, wykopów i krawędzi skarp.

Jeśli na terenie inwestycji znajdują się dobrej jakości trawniki, je też należy zabezpieczyć. Przed zdjęciem trzeba trawę nisko skosić. Darń najlepiej przenosić od razu w miejsce składowania, dla zachowania lepszej jej kondycji. Darń trzeba zdejmować i przechowywać w rulonach lub kwadratach o długości boku 30 – 40 cm. Układa się ją płasko w pryzmy, kilkanaście warstw trawą do trawy. Okres przechowywania nie powinien przekraczać kilku, kilkunastu dni w zależności od pogody. Przechowywaniu nie sprzyja wysoka temperatura i duża wilgotność.

WYZNACZANIE MIEJSC ROBÓT ZIEMNYCH

Przed rozpoczęciem robót ziemnych należy wyznaczyć miejsca wykopów i nasypów, punktów charakterystycznych i podać wartość projektowanych rzędnych.

Poprzez wbicie palików oznacza się miejsca charakterystyczne, dna wykopów. Obok umieszcza się tzw. świadka, palik z wszystkimi danymi, pomalowany na biało dla lepszej widoczności.

SPOSOBY WYKONYWANIA ROBÓT ZIEMNYCH

Do najważniejszych robót ziemnych należą:

- odspajanie

- załadunek

- transport

- wykonywanie nasypów i wykopów

- zagęszczanie

- modelowanie

- plantowanie

Odspajanie

Można wykonywać różnymi sposobami, dostosowanymi do warunków i potrzeb. Odspajanie ręczne stosuje się na niewielkich powierzchniach lub w miejscach gdzie nie mogą dotrzeć maszyny. Niestety takie odspajanie jest dość kosztowne. Tańsze i szybsze jest odspajanie mechaniczne. Płytkie odspajanie wykonuje się kultywatorem. Przed rozpoczęciem prac za pomocą spycharek, zgarniarek i koparek trzeba w niektórych przypadkach, gdy grunt jest zbity lub nawierzchnia jest utwardzona, użyć zrywarek.

Załadunek

Najczęściej wykonuje się go za pomocą koparki, przy jednoczesnym odspajaniu gruntu. Jeśli grunt przewożony będzie na większe odległości to ładuje się go na różne pojazdy. Natomiast przy małych odległościach przemieszczania używa się spycharek i koparek.

Transport

Należy tak dostosować transport, aby środki finansowe były jak najmniejsze. W miarę zwiększania trasy stosuje się inne maszyny. Przesuwanie gruntu koparką uzasadnione jest na 60 m, zgarniarką do 100 m. Samochody i wywrotki używa się jeśli trasa jest dłuższa niż 500m.

Należy pamiętać o ciągłości pracy koparek i samochodów. Liczba i zdolność przewozowa wywrotek powinny odpowiadać wydajności pracującej koparki.

Dobierając ciężki sprzęt należy pamiętać o tym, że zagęszcza ona nadmiernie grunt na terenie inwestycji.

Nasyp

Wykonywać je można w różny sposób. W przypadku niewielkich nasypów stosuje się formowanie warstwowe. Warstwy nakłada się kolejno za pomocą spycharek lub koparek, a następnie zagęszcza się je za pomocą tych samych maszyn. Należy dokładnie zagęszczać poszczególne warstwy, aby uniknąć późniejszego osiadania gruntu.

Znacznie rzadziej stosuje się sposób bocznego formowania nasypu. Polega on na zsypywaniu dowożonej ziemi po pochyłości terenu. Zagęszczanie na takich pochyłościach jest utrudnione, ale nie niemożliwe. Zapobiegając osuwaniu się gruntu należy zastosować tzw. schodkowanie gruntu zasypywanego, zmniejszenie grubości i pochyłości nasypu, a także zagęszczenie.

Jeśli grunt rodzimy jest mało spójny może dojść do jego odspojenia wraz z warstwą nasypu. Zapobiegać można temu w taki sam sposób jak w przypadku nasypów.

Zagęszczanie

Może zachodzić pod wpływem masy własnej odspojonych gruntów układanych w nasypie, ale jest to proces długotrwały. Nazywa się go naturalnym osiadaniem. Nie jest wskazany w miejscach, budowy Dróg, basenów, elementów małej architektury, dlatego należy przyspieszyć ten proces poprzez stosownie zagęszczania statycznego lub dynamicznego.

- zagęszczanie statyczne

Jest to ugniatanie kołami i gąsienicami pojazdów oraz różnego rodzaju walcami. Zagęszczanie walcami jest efektowne przy warstwie do 25 cm. Znacznie skuteczniejsze są walce okołkowane, zagęszczają warstwę do 35 cm.

Dość często stosuje się walce na oponach pneumatycznych, w których przy pomocy zwiększenia lub zmniejszenia ciśnienia w oponach reguluje się obciążenie

- zagęszczanie dynamiczne

Polega na wykonywaniu skoncentrowanych uderzeń ubijakami mechanicznymi lub na przenoszeniu na grunt wibracji o dużej częstotliwości. Stosuje się je na niewielkich powierzchniach, ze względu na małą wydajność maszyn

Dodatkowo przy zagęszczaniu gruntów stosuje się zalewanie wodą.

Modelowanie i plantowanie to czynności mające na celu nadanie terenowi określonych pochyłości i wymaganej gładkości powierzchni.

Modelowanie

Jest to nadawanie różnym płaszczyznom wymaganej pochyłości lub wypukłości. Najczęściej modeluje się skarpy przy użyciu szablonów lub pochylnika i śródwagi.

Plantowanie

Na małych powierzchniach do plantowania używa się narzędzi ręcznych takich jak łata i włóki. Na większych powierzniach stosuje się równiarkę. Wykonanie plantowania możliwe jest po ustaleniu punktów głównych i pośrednich, które ustala się za pomocą krzyży niwelacyjnych. Plantowana powierzchnia nie powinna być zbyt gładka i ubita na skarpach i w przypadku, gdy ma być rozłożona warstwa ziemi urodzajnej.

ZABEZPIECZENIE POWIERZCHNI WYKOPÓW I NASYPÓW PRZED EROZJĄ

RODZAJE EROZJI I SPOSOBY JEJ ZAPOBIEGANIA

Powierzchnia gleby i gruntu podlega niszczącemu działaniu czynników atmosferycznych. Proces ten nazwany jest erozją. Do czynników o największej sile niszczenia należą wiatr i woda.

Wiatr

Jego działalność polega na wydmuchiwaniu mało spoistego gruntu lub gleby w momencie, kiedy jest on przesuszony. Zjawisko to najbardziej widoczne jest na pochyłościach i wybrzeżach.

Działanie wody powierzchniowej

Występuje wtedy, gdy ilość wody opadowej w danym czasie jest większa od ilości wody wsiąkającej w grunt. Wody opadowe upłynniają powierzchnię gleby i niszczą wymodelowaną powierzchnię skarp. Powstają wtedy typowe bruzdy i wyżłobienia, a na dużych powierzchniach silne strumienie, a tym samym głębokie bruzdy.

Intensywność wypłukiwania zależy od spoistości gruntu, stopnia zagęszczenie i pochylenia, składu mechanicznego i rodzaju gruntu. Najsilniej niszczone są grunty ilaste i gliniaste, a opierają się jej najbardziej grunty szkieletowe o znacznej ilości materiału nierozdrobnionego.

Wody opadowe zmieniają właściwości fizyczne i mechaniczne gleby, ponieważ zmniejszają tarcie wewnętrzne, spójność, zwiększają jej masę.

Sposoby zapobiegania:

- zagęszczanie i ustabilizowanie gruntu

- zmiana właściwości poprzez dodawanie innego typu gruntu.

- zagospodarowanie biologiczne (darniowanie, ściółkowanie, kołkowanie lub umacnianie za pomocą murków oporowych i nasadzeń roślinnych)

DARNIOWANIE

Jest bardzo dobrym sposobem zabezpieczania pochyłości gruntu przed erozją i utrzymanie pokrywy roślinnej. Najskuteczniejsze jest stosowanie darni, gdyż trawy tworzą silnie rozgałęzione i gęste korzenie na głębokość 10 – 15cm. Dzięki temu mogą utrzymać drobne cząstki gleby nawet na pochyłościach.

Darń może pochodzić z tego samego miejsca jeśli została wcześniej zdjęta i odpowiednio zabezpieczona. Jest to korzystniejsze, gdyż gatunki traw są dopasowane do podłoża.

Darń może być także przygotowana na plantacjach. Możliwe jest jej zdejmowanie mechaniczne i dostarczanie na miejsce bez konieczności składowania. Najkorzystniejsze jest darniowanie w okresie wczesnojesiennym, gdy temperatury nie są wysokie, a większa ilość opadów sprzyja zakorzenieniu.

Powierzchnia gruntu przed darniowaniem powinna być wyrównana, oczyszczona i ewentualnie nawieziona. Grunt można przykryć w całości lub częściowo. Na skarpach darń układa się pasmami pod kątem 45º. Płaty powinny być silnie dociśnięte i przymocowane do podłoża kołkami. W przypadku częściowego darniowania wolne przestrzenie można obsiać trawą.

ŚCIÓLKOWANIE

Warstwa ściółki stanowi skuteczną ochronę wierzchniej warstwy gleby. Materiałem na ściółkę może być igliwie, torf, rozdrobnione: kora, gałęzie, słoma. Grubość warstwy może wynosić 5 – 10cm.

Chcąc zabezpieczyć ściółkę przed osunięciem należy w podłożu skarpy wykonać dołki lub bruzdki. W nich klinuje się ściółka i zatrzymuje się woda. Ściółkę należy przykryć kilkucentymetrową warstwą ziemi, żeby nie została wywiana. Powierzchnię można zagęścić.

Innym sposobem jest wysypywanie warstwy słomy i przykrycie jej siatką zabezpieczoną kołkami. Sposób ten stwarza dogodne warunki siedliskowe dla roślin.

Kolejnym sposobem jest tworzenie progów z wbitych kołków i opartych o nie wiązek faszynowych. Przestrzenie wolne wypełnia się urodzajną ziemią, a po wyrównaniu przykrywa ściółką.

Powierzchnie skarp o znacznej pochyłości pokrywa się płytami betonowymi z otworami umożliwiającymi dopływ wody i wzrost roślin.

Skarpy można obsadzać różnego rodzaju roślinami. Do tego celu nadają się szczególnie rośliny kobiercowe, silnie zakorzeniające się, tworzące podziemne rozłogi, o silnym, głębokim systemie korzeniowym. Powierzchnia pod nasadzenia może być uformowana schodkowo i umocniona za pomocą bloków skalnych.

Podczas zabezpieczania skarp należy pamiętać o konieczności odprowadzania wód. W tym celu należy zainstalować rynny stokowe przed krawędzią skarpy.

Narzędzia do gleby:

Łopaty

Wiertnica

Glebogryzarka

Taczki